70055 P-39Q Airacobra

70055 P-39Q Airacobra

Model plastikowy samolotu P-39Q Airacobra w skali 1/72. Nowe formy, wyprodukowano w Polsce.

Zestaw zawiera:

• Wypraski plastikowe
• Maski do malowania kabiny i kół
• Kalkomanię 13x12 cm z pięcioma wariantami oznakowania
• Stalowe kulki do obciążenia dziobu

Wersje Oznakowania

• P-39Q-10 Airacobra, 363. Dywizjon Myśliwski, 357. Grupa Myśliwska, pilot por. Clarence “BUD” Anderson, Oroville, Kalifornia, październik 1943 r.
• P-39Q-1 Airacobra, 46. Dywizjon Myśliwski, 15. Grupa Myśliwska, Makin, Wyspy Gilberta koniec 1943 r.
• P-39Q-15 Airacobra, 10. Dywizjon, 4. Pułk Myśliwski, Lotnictwo Włoskie, baza Galatina, Włochy, listopad 1944 r.
• P-39Q-6 Airacobra, 82. Dywizjon Rozpoznawczy, 71. Taktyczna Grupa Rozpoznawcza, pilot por. Michael Moffitt, Saidor, Nowa Gwinea, wiosna 1944 r.
• P-39Q-20 Airacobra, 2. Mieszany Specjalny Pułk Lotniczy, „ludowe” Lotnictwo Polskie, pilot gen. płk Fiodor Połynin, Warszawa 1945

Recenzje online:

P-39 Airacobra

P-39 Airacobra to jeden z najciekawszych i najbardziej innowacyjnych myśliwców II wojny światowej – konstruktorzy z firmy Bell wyposażyli go w przednie kółko, silnik w środku ciężkości płatowca i solidne działko 37 mm. Silnik w pierwotnym założeniu był wyposażony w turbosprężarkę, zapewniającą oblatanemu wiosną 1939 roku prototypowi znakomite osiągi na dużych wysokościach. Jednak urzędnicy amerykańskiego lotnictwa woleli napęd prostszy, dostosowany do operowania na mniejszym pułapie. Wdrażanie Airacobry do produkcji seryjnej i jednostek bojowych przypadło na szybko zmieniające się okoliczności związane z wybuchem wojny w Europie, a potem na froncie wschodnim i Pacyfiku. Pierwsze zamówienia dla Francji i Wielkiej Brytanii nie zostały w pełni zrealizowane, część z nich przekierowano bezpośrednio do sił USA walczących na Pacyfiku i w Afryce. Po pojawieniu się doskonalszych typów samolotów, ponad połowę z 9558 wyprodukowanych Cobr wysłano w ramach Lend-Lease do Związku Radzieckiego, gdzie samolot sprawdzał się doskonale: walki toczono tam na niewielkim pułapie, do jakiego Airacobra była najlepiej dostosowana. Spośród 10 czołowych sowieckich asów, połowa latała na Airacobrach.

Najliczniej produkowaną, w prawie 5 tys. egzemplarzy, a jednocześnie ostatnią wersją Airacobry był P-39Q. Samolot napędzany był 1200-konnym silnikiem Allison, od wcześniejszych wersji wyróżniał się uzbrojeniem wzmocnionym o dwa podskrzydłowe zasobniki z nkm 12,7 mm. Większość maszyn tej wersji trafiła do ZSRR, gdzie wykorzystywali je m.in. najwybitniejsi piloci elitarnych jednostek gwardyjskich. Bojowo używało ich także lotnictwo USA oraz sprzymierzonych z Aliantami Włoch, wykonywały tam głównie zadania szturmowe. Cobry „Q” służyły w USA także do szkolenia i treningu, doskonaliło się na nich przed wyruszeniem na front wielu przyszłych asów. W okresie powojennym jeden egzemplarz służył jako dyspozycyjna maszyna sowieckiego generała Fiodora Połynina dowodzącego polskim „ludowym” lotnictwem.